Bir şiir bir intihardır bazen

Şairler azmettirici

Ölümündeki etik acı,

sığmıyor sözcüklere

Göğsünü kemiren o dişi kurtçuk,

her ısırıkla birkaç düzine daha çoğalıyor

Fikrî ötanazi popülasyonu bu hızla artan

Bahçende açmayan patlıcan çiçeği

Artık kokmayan güller

Sarı ışığın altındaki sohbetler

Seni ayakta tutan ideal zihnin pasını ne sanmıştın!

Çıplağım – çıplaksın

kumaşlar yaraları giydirmek içindir

Siyah torbalarda sakladığın başka hayat ihtimalleri de

Zinaya dahil midir?

İçindeki celladın önüne geçilmiyor bazen

Keskin gerçekliğiyle başını vuruyor düşlerinin

Amerika Amerika olalı böyle tolerado görmemiştir muhakkak

içine bakılsaydı oysa aleniydi

basit bir röntgen aplikasyonlu kalp ile…

Hâlbuki hiç utanmadın

Asla saklamadın da

Bağır bağır bir sessizlikle ulu ortaydı işte içi kurtçuk dolmuş yaraların

Celladın vurdukça içi boşalmış yarınların

Sen çık

Sen de çık

Bu odada sadece İskandinav erkekleri kalsın

Cesedimin onların acıtan, kanatan, salt ve soğuk, eril bir mücadelenin doğumu;

kuzey tanrılarına ihtiyacı var

Yeni bir yem daha vermeyin ona,

beni masallara inandırmayın

Baltanın ucundan hâlâ akan kan doyurmaz mı besiye çektiğiniz sadomazoşistleri

Uyandırın

Kalk

İşte vardığın ütopya ve uğruna milyonlarca kelime kurban ettiğin her yeniden doğum bayramında

o müthiş liman,

o petrolsüz cennete geldik

Kalk!

Bana deliler ve acısını gururla taşıyanlar inanacak

Biraz daha glütensiz ekmek banmak istemediğim illüzyon gerçekliğinizden uyandım işte

sen de,

Kalk!

Yanımda ezginler ve onurlu Ksanthos’lular olacak

Kazanıp, Zafer Takına çıkmayı ret eden o asil kaybedenlerden olacağız

Elimde balıketli, antik Yunan güzellerinin yumuşak kıvrımlı ayaklarıyla ezdiği

Kan kırmızı şarabımla

Hala kalbi olanların arasında yürüyeceğim

O gün her birimiz dostum, diriliş günündeki İsa’lar gibiyiz

Başımızda ışıldayan bir hale gibi aşk

Ellerimizde en iyi şiirlerimiz ve kadınlarımız

Dionysos bile eğlencemizi kıskanıyor

Kaderden değil mücadeleden gelir güzelliğimiz

21. yüzyıl beton ormanının Tarzan ve Ceyn’i olmaktan sıyrılmışız

Vahşi hürriyetimizle ağız dolusu gülüyor

Neşeli şarkılar söylüyoruz hülyalı, sesimiz odeion içinde yankılanıyor

Kalk!

Çünkü ölümündeki etik acı

Sığmıyor sözcüklere

Beden de anlamın bir kaidesi, ta kendisi

Varlığının sancısı, ömrümün törpüsü

İlelebet süren bu rüyanın

Ve tam da bu sebepten mutlak bir gerçek olduğunu

Sakla şimdi celladından

ki

Kalk!