Kalabalık sayılabilecek kişiler ile yürüyoruz.

Komşularım hepsi. Sanki aralarında arkadaşlarım da var.

Hava biraz rüzgarlı, bulutlar üstümüzden oldukça yakın ve hiç olmadığı kadar hızlı geçiyorlar.

Öyle ki bana göre çok güzel olan bir ses çıkarıyorlar.

Ben sağımda ve solumda olanlara, bakın ne güzel ses çıkartıyorlar diye söylerken,  kaldırmış kafamı hayran hayran seyrediyorken birden sokağa sis çöker gibi bir şey çöküyor.

İnsanlar onun sis olduğunu düşünüyor lakin o anda anlamıştım içine girdiğimiz şey sis değildi.

Hiç sis gibi inmemiş, etrafta görme payı bırakmamıştı. En önemlisi de ortama yaydığı inanılmaz gariplikte bir sinerji idi. Büyük bir enerjinin içine girmiş gibiydik. Garip manyetik bir akım, kulağı tırmalayan tuhaf bir sesi sadece ben mi duyuyordum.

Büyük bir panikle insanlar kaçışmaya başladı. Tabi ben de panik halinde olmasam da hızlıca kestirmeden gidip apartmanın içine geri girdim, benim gibi yapan başkalarıyla.

Alt otoparktan bakalım ne oluyor dışarıda diye kafamızı çıkarttığımızda siyah bir gölgenin ayakta

beklemekte olduğunu gördük, o an diyorum işte ben dedim size bu başka bir şey sis değil!!

Kapıyı hızlıca örtme telaşında iken içeriye bir ses yayılıyor. Dışarıya birisini istiyormuş diye.

Sırayla alacak diyorlar. O kim ki, kimi istiyor, olmaz demeye kalmıyor kapıdan içeri  yaşlı tekerlekli sandalyeli bir  teyze olarak  giriyor ve üniversite birinci sınıf kim ise onu istiyor, gençten yaşlıya doğru alacağını söylüyor.

Orada bulunan bir genç gelmiyorum falan dese de otopark ile apartman arasında bulunan turnikeden çocuğu çekip alırken ne bizler, ne o telaşla oraya çağırdığımız güvenlik hiç bir şey yapamıyor…

Bekliyoruz.

Bekliyorum.

Sıramızı.

Uyandımmmm.