Belki de gerçekti özlemeler…
Vuran kalp, terleyen avuç içleri,
Mutlulukla bakan gözler….

Yoksa…
Kalp nasıl bilsin yalandan çarpmayı,
Hisler nasıl bilsin kandırmayı
Ama….

İnanırdık belki aşklara;
Onunması mümkün olmayan
Yerlerden kırılmamış olsaydık eğer…

Hâlâ aynı bizler olabilseydik aynalarda ki,
Suç ortağı olmasaydık,
Onca güzel şeyi götüren zamanın.

Alışmasaydık yalnızlığın kekremsi tadına…
Ve her seferinde ona daha sıkı sarılmasaydık…