Başıboş yılkı atları raylara uzanmış

Ölümün ayak seslerini işliyor kanaviçeye

Lokomotifin acı sireni uzun bir türkünün girişinde

Bir kalp ritmi miydi raylar, soğuk,

Boylu boyunca, hedefi bize çıkmayan yolculuk

İstasyonun tozlu koltuğuna kurulu bekçinin aklında durmuş bir saat

Hangi sefer insanı kendisine götürür

Tik tak ve son durakta unutulan bavulda bir yığın küflü anı

Tedavülden kalkan yanmış biletler, bir parçası eksik kavlamış zaman

Notası eksik bir enstrümandır insan kayıpken kendi içinde

Ve hep aynı ses, aynı lades

Çıkmaz sokakta unutulan bir nefes

Çizgiler ele veriyor şimdi hatıraları

Ölümüne susmuş birini artık kim kurtarabilir

Suskunluk da bir nevi ötanazi değil midir?

Topluma karşı işlenen en ağır suçken

Yalancı mutluluklardan eli boş dönüyoruz şimdi

Avuçlarımızdan uçurduğumuz kuşlar menzile varamadı

Menzil, bir adam yokluk.