heyhat dedim,

üstümüzde yuvarlanan bu sis senin

keder senin

bildim de yağmurlar kuşandım içimizdeki toprağa

burası dedim sözün zamana

incindiği yer

burası oğullarıyla gömülen çağ

bildim de kışlar kuşandım suretime

ardından iki ev arasına sığdırdığım suretimle

üç defa eğildim kuyulara

üç defa insan diye diye toprağa yüz sürdüm

insan

in

sa

n

anladım bu çağın çatısı kırık

hiçbir divandan çıkılmaz karlı bir dağa

hiçbir nesirde geçilmez sözü incinmiş baharlardan

bildim de nedim’i çağırdım gül kokan sulara

işte bu mevsim içine akan zaman

işte burası camı kırılan o kış

içine dökülmüş kaç mevsim

adını fısıldadım sulara

bildim bu ten bu çağa sökük

bu kar bu dağa yük.

işte burası içi donan o kış

kim unutabilir dili yara almış bu çağı

adımın yazıldığı taşlardan özür diliyorum

toprağa değen sesimle unuttum ben bu rüyayı

unuttum yastığıma yağan kar’ı