21 yaşımdaydım dayım gittiğinde Kapkara bir 5 Şubat günüydü

O gün daha bir kesifti Urfa’nın soğuğu

Gece getirdiler Samandağı’ndan

Dedemin evinin avlusuna uzattılar

Yüzünü örttüler

Sabah olmadı o gece

Dedem kah odanın bir köşesinde

Kah avluda duvar dibinde

Hem sustu hem kesik kesik ağladı

Ağladık biz hepimiz

Tam otuz beş yıl önce

Yıkadılar teneşir tahtasında

Beyazlar giydirdiler

Beyazı çok severdi

Hem ne güzel gülümserdi

Yolculadık öğlen vaktinin ardı sıra

Herkes ağladı

O gün Ulu Cami de ağladı

Toprak nasıl bastı bağrına

Bizi niye çağırmadı

Sarıldık dedemin ellerine torunları

O koca adam

O Fransız Harbi’nde böğründen mermi yemiş adam

Gözlerindeki yaşlara aldırmadan

Yere baktı, kekeledi:

Dün gece avluda yatarken ciğerim

Çıkıp damdan kendimi atmak istedim

Öyle bir acı bu!