Bakar gözlerime

Ben ise suskunum

Sahi adım neydi?

Unutmuşum

Benliğimden yoksunum

Ön sözü yırtılmış

Belki de unutulmuşum

Ama asla unutamam

Soğuk bir Ankara akşamında

Kaldırımda mırıldanarak evine giden

Gözlüklü kadını

Saçları bukle gözleri yorgun

Ne ağlamış ne de gülmüş

Yüzünde şaşkın bir ifade

Belli etmese de

Üşümüş sadece

Aynı kaldırımdayım

Bir adım arkasında

Ama yok ben orada değilim

Ben hayallere seferdeyim

Tutsam elinden beraber yürüsek yolları

Ne ara sevdim?

Ne zaman evlendik?

Ne adını bilirim ne de adresini

Sahi benim adım neydi

Korktu benden sıklaştı adımları

Utandım kendimden

Usulca geçtim karşı kaldırıma

Ama içimde bir umut belki bakar

Bir selam bir de merhaba

Yok, sadece kaldırımlar ve sokak lambası

Bir süre paralelinde yürüdüm

Yollar bitmesin

Bu gece biraz daha seveyim istedim

Ellerimi ovuşturdum atkımı düzelttim

Bunlar hep bahane belki bakar

Yavaşladı sonra

Yavaşladı bir apartmanın önünde

3 kat ve de 8 daire

Apartman kapısına atmışken elini

Durdum bende, döndü yavaşça

Baktı gözlerime, gözlüklerinin üzerinden

Suratımda istemsizce bir gülümseme

Girdi kapıdan içeri

Ve artık yalnızım

Kara bir gece, kaldırımlar ve sokak lambası

Benim hikâyem de böyle

O bakar gözlerime

Ben ise suskunum