Artık ağlayamıyorum da. Bu içine atma hali ne olacak, nereye varacağım bilemiyorum. Uzun yıllar boyunca hüzünlü notalar çaldı kafamda. Onlarla birlikte çok ağladım. Notalar hala hüzünlü ama benim göz pınarlarım kurudu sanırım. Evet yalan söylüyorum. Duygularım öldü, hissetmiyorum. Günlerce acı çekip, acıya duyarsızlaşırsın ya öyle işte. Acı eşiğim yüksek, gözyaşım yok. Bir gün bir yere çok sert çarptım ve yıllarca ağladım. Yıllarca ağlamamak için çarpsam da acımadı diyorum artık. Acıdan ölüyorum aslında. Ellerim işkence dolu. Benim ellerim.. Sadece kendine ceza vermek üzerine kurulmuş bir doktrinim ben. Başka ihtimaller yok, başka ihtimallerin varlığını tanımıyorum, kimse göstermedi. Kimse beni sevmeyi denemedi. Gözlerim kör oldu sonra. Önümde yangın çıksa da ışığını görmüyorum. Tek renkle lanetlendim. Bir zamanlar dua olduğuma inanırdım. Biri beni kandırmıştı. Uzun sürmedi halüsinasyonlarım. Tek bir lanetle günlerce aynı kelimeleri yazdım. Hâlâ aynı kelimelere prangalanmış haldeyim. Aynı çukurda, tek renkle, kör bir halde yalvararak yazıyorum. Umut öldürmüyor insanı. Küçük de olsa bir gün kurtulacağına inandırıyor. Kendime yalan söylediğimi bile bile, kanıyorum. Bu kadar sevilmeyecek ne yapmış olabilirim? Varlığımın tahammül edilemezliğini kime borçlu olabilirim? Yıllardır ödeyip kurtulamadığım bu serveti kimden ödünç aldım? Çaldım mı? Çaldıysam eğer, Dünya’nın en aptal hırsızı olmalıyım. Hatırlamıyorum.
Derler ki en çok kendinizi sevmelisiniz. Seviyorum. Seviyor muyum? Sevmediğimi anladığım da kendime zarar verdim. Ellerime, gözlerime, tenime, aklıma zarar verdim. Ayağıma çelme takıp çukura ittim varlığımı. Çıkış yolu yok. Varsa da hatırlamıyorum, hatırladıklarım az ve gereksiz. Birinin göstermesi gerekiyor. Kimsenin göstermeyeceğine olmayan yüreğimle inandım. Yüreğimi benim dua olduğumu söyleyen bilinçte bıraktım. Cinsiyetlerden uzağım. Sadece bilinçler var ve onların önemli olduğuna inandıkları altları. Ruhumu kör bir şiirle parçalara ayırdım. Bu yazıya yakışmayacak kadar şairane geliyor kulağa. Ama aptal bir göğe bakma durağını başka türlü nasıl anlatırım? Esas soru kendimi tekrar nasıl toplarım? Dağılan her parçam çamura bulandı, kan içinde bir Şeytana karıştı. Beni öldüren umuttu. Beni öldüren, karanlığımı kabul etmekti. Bunu sadece benim yaptığımı bilmemekti. Sanırım mezarımda dans edecek kadar umursanmamış olmak öldürecek beni.

Rastgele bir şarkı aç bana hadi. Saatlerce düşünmeden, aklından geçen ilk mısralar olsun. Çok şey anlatsın ama kimse anlamasın. Bizden başka herkes için yabancı olsun kelimeler. Eski zamanlarda yaptıkları gibi. Duyduğumuz ilk şarkı bizim olsun ama kimse bilmesin. Ağlayamamamın tek sebebi çok anlatmak.. Yorgunluğumun sebebi, kelimelere benim kölem olmuş olmam. Hep dalga geçiyorlar benimle. Zihnimde komik bir dans tutturmuşlar, sürekli kaçıyorlar. Çok anlatıp hiç anlaşılmıyorum. Kelimelerden bir bütün oluşturamıyorum. O yüzden rastgele bir şeyler anlat bana. Saatlerce düşünmeden yakaladığın ilk kelimelerden bir masal yaz bana. Tüm masallara küsmüş aklımı uyandır. Uyanan aklım sonra hep düzgün anlatır. Yanlış anlaşılmaktan kurtulabilirim bile. Komik danslara tutkun kelimelerim, alaydan uzak cümlelerle ifadelenir. Kendimi kovalamaktan vazgeçerim. Bir de rastgele bir renk tut içinden. Eğer bilirsem gözlerimin önündeki karanlık aydınlanır. Tüm renkler anlamsız karmaşa yığınlarından, vücutlarına ulaşır. Hiçbiri olmazsa da rastgele bir nefes ver bana. Yaşamam belki o zaman kolaylaşır.
Çünkü kendimle yaşamak çok zor.
Bu kadavrada kendimle baş başayım.

Rastgele, hayalperest bir curcuna yarat bana.
Ekmek kırıntısı gibi takip ederim ışığını.