
ÜSTÜ KALSIN
Kaçıncı yaprak düştü sayamadım,
Bu kaç oldu yitirdiğim günlerden.
Ardımda zırhlı ordular,
O ordular ki aleyhime yazdılar bunca zaman,
Beni sakınan bir kuru ağaçtı,
Güneşten koruyamayan,
Yağmurda sığınamadığım.
Belirsiz gülüşlerim kaldı masada,
Bedelim neyse ödeyip kalktım.
Gelişi güzel salladım zarları,
Plan yapmadım.
Her şey inanılmazdı.
Her şey olağandı.
Rastgeleydi.
Ben doğma büyüme Hiç’liyim.
Ne var elimde tonlarca boşluktan başka?
Haydi yaklaş biraz daha,
Haydi başlat geri sayımı.
Sekiz senenin hatırı var yüz çizgilerimde,
Kara delik gibi göz bebeklerimde.
Gel yanıma gönlümü al.
Gönlümü al benden.
Ebediyete.
Evet, evet, üstü kalsın!