Çift namlulu bir tabanca ucu gözleri

Göğsümde iki mermi izi oluşturuyor

Tek başına manifesto kendisi

Aşkın sınırlarını yeniden çiziyor

Yalnızlığa yeni alışmıştım oysa ki

Denize ayışığı vurunca yeniden başlamak gerekiyor

Yürürken yaprakları döker adı sonbahar

Duruşu âsude yalnızlığında anlam taşır

Şiirler kifayetsiz benzetmeler O’nun için dar

Gözleri Asya kıtasına sınır

Teninde farı gümüş gibi parlar

Gönlümü süslüyor ismi ile münhasır

Adını yeniden vermek gerekiyor sûzîdilâra

Birden saklı duygular çıkar içimizden

Geceye dökülürken körükler bizi bir yanlışa

Yan flütü üfleyince derinden derinden

Bir de keman çalınca Kanlıca’da

İçimizden beste üzerine beste gelir birden

Anlatır durur bir kere saçlarını iyice kısaltmış

Göğsündeki dövmesinde taşır numaraları

O’nun büyük atalarının hatırasıymış

İbranice bilir devirir sek votkaları

Boy aynalarına bakınca yıldırım çakmış

Geceyi eritir ağıt gibi dilinden akan şarkı