S. KEREM EŞİYOK’A İTHAFTIR

Mazur gör, uyanamadım her düştüğüm yerden. İnsana inanmanın horluğuna kandım. Bir
yanlış yoldu gittiğim, geri dönmeye korktum. Geri dönmekten önce, geri bakmaya varmadı
yüreğim. Çamur içinde kaldı ayaklarım, sular kaynağını boğmuş gördüm. Tek başıma çıktığım bu
yolda, hiç kendi başıma kalamadım. Hep bir fırtına içimde insanlar. Her atomumun, her hücremin,
her nöronlarımın hesaplarını yaptım ve verdim kendimce içimdeki familyalarıma. En güzel yollar
hiç bitmeyenlermiş sanırdım, hiç çıkılmayan yolların daha da güzel olduğunu yaşarken gördüm.
Mazur gör, her şey bittiğinde sırt üstü yatacak olan insanız sonuçta. Bir şeyler yapmamak
için, bir şeyler yapmış olmamı yadırgama. Eşyanın içine eriyip kaybolan cesetler var bu dünyada
nefes alan, onlardan olmamak için kulaklarımı tıkadım ve gözlerimi kapadım. Sustum, insanlara
anlatmaktan yoruldum, ne de olsa dinlemiyorlardı. Benimle konuşurken aslında kendi kendilerine
konuşuyorlardı. Her konuşmanın içinde bilmem kaç kez pardon sesi duyuluyordu yüzüme doğru
harfler üflenirken.

Mazur gör, ben hiç yaşamamışım. Yaşamak adına şunlar yapılmalıdır diyenlerin peşinden
gittiğimden dolayı, hiç yol almamışım yalnızca yürümüşüm ama hep aynı yerde.

Mazur gör. Yoruldum.