sen!

bozkırın ortasında kuyu kazan

tenini kavuran ayaz yüreğine mi vurdu

evet belki bir yerlerde mevsim yaz

sabah güneşi kimleri öper de uyandırır

ya huşu çarşaf deniz kimlere işve kâr

ne kumun kızgını

ne suyun seriniyle tanış

tabanından ter damlayan ayaklar

sen o bozkırda bir geven,

sen rüzgarda bir hindiba

deniz aşırı ülküsüyle kan düğümlüye

ilmek atmak yaraşır ilmek üstüne.

arpalık müdavimi çil çil bakışlılar,

ruhu zürafa sokağı,

ufku ise dikiciler.

cümle hayra hırsız bağıyla bağlılar

senin ufkuna hırsız feneriyle bakar

onu da

mesaide kullanmıyorsa eğer.

sen!

yıldızı dişi düşlerine gönül koyan

hele bu dem

varsın kara kışlar hüküm sürsün

varsın

gececil kuşlar uçursun taraçasında nadanlar

alnından süzülen ter değiştirmez mi iklimleri

hem “menevşeyi” filizlendiren

o gözyaşı değil mi

sen!

yüreği o gövel ördeğin kanadına bukağılı

bir gün sürersen atını yabana

unutma

kınında bir kırık iğne

heybende ata tohumu

terkisinde gül lokumu

terkisinde tarhana

sen!

bozkırın ortasında kuyu kazan

bir gün küsersen

sarı çiğdem çiçekleri

beyaz papatyalar

en masumları bozkırın gelincikler hatırına

çerağı uyandır avuçlarında yine

değil mi ki bu gökyüzünün altında

daha kazılacak çooo…k kuyu var.

bir kırık iğne,

bir nasırlı avuçla.