Buraya birçok insanın duymaya ihtiyacı olduğu çiçekli böcekli kallavi cümleler yazabilirdim. Can Yücel’in haksız olduğunu deneyimlemeseydim eğer sevmelere devam da edebilirdim, en az o kadar sevileceğimi umarak. Hayatımın bataklık olan anılarına heba ettiğim yıllarımda ben Can Yücel’e inanıyordum. Nazım’a, Attila’ya, Cemal’e ve blablabla.

Sonrasında büyük hataları genç yaşta deneyimlemenin insana kattıklarından sebeple duygusuz oluyor, insanlara karşı. Seni sevmiyor’da teni seviyor. Bir zamanlar yere göğe sığdıramadığı duyguları tek kişilik yataklara sığıyor. Yıllar alan acılar, iki kişininde kazandığı bir spor şimdi. Gecelerce içinde boğamadığı ne varsa, iki duble sonra kolektif ölüm.

İnandıkları değişiyor insanın. Tanımak değil şahit olmak istiyor. Uzun planlar yapmıyor. Değil sonunu, yarınını bile düşünmüyor. Boğaz yakan bir zivana tadı kalıyor geriye bir de birkaç tırnak izi. Hayat, bir insana sorumluluklar yükleyip, el ele tutuşup pembe panjurlu ev hayali kurarak beklerken Iskalanıyor. Ölmek için yaşamak gerek.