Mustafa Balbal Anısına

Akrabamdan öte bir hocam, arkadaşım vardı.
Hobimiz,
Felsefe, bilim sıcaklığında başkent ayazını arşınlamaktı.
Konur’da bir bira,
Ya da,
Bir çay Babacan’da,
Yorgunluğumuzu alırdı.
Bazen kahkahalarımıza kuşlar, dolmuş kornaları eşlik ederdi.
Bazen de hüzünlerimize Ankara sessizleşirdi.
Ne rakıdan tiksinecek kadar cahildi,
Ne de sigara içecek kadar akılsızdı.
Onca insan kalabalığı ve kabalığı içinde,
Özgür ve adil geleceğe inanırdı.
Bu adam, baba yarısı amcamdı.

Kalbinde merhameti,
Dilinde hakikati,
Kaleminde Ararat’tan kan çiçeği,
Taşıyan,
Namussuzlara karşı cesurca savaşan,
Hiçbir zorba güce tapmayan,
Baba yarısı amcamdı, bu adam.

Bir gece ansızın gitti,
Karıştı doğaya,
En sevdiği şehrin, en güzel ayında.
Gökyüzü, gözyaşıyla veda etti,
Güneş saygıyla başını eğdi.
Gülüşü hayata,
Gözleri ormanlara,
Eserleri halkına,
Sevgisi yakınlarına,
Kalemi ve kadehi ise bana
Kaldı.
Bu adam, baba yarısı amcamdı.