kostümü üstüne oturmuş acıların

ter ve tuzla beslenmiş kabuk deseni

bir görsen işlenmiş kanaviçe gibi süslüyor yaralarımı

derine daha derine insem diyorum

içimde binlerce mağarada

yedi uyuyanların rüyalarına

kendi kendime bir gülsem diyorum

kendi kendime

karşınızda hiç olmadığı kadar gülsem

kendi kendime

zindanlara zorla tıkılmış bir suçun bedeliyim

ölülere tepeden bakmaktan

kabuğundan

acılarından

mezarından kurtulup

bir yolu olmalı insanın

canı sıkılıp/ keyfi kaçınca gitmeli

topukları acısa da alıp başını gitmeli sessizce

bir evi olmalı insanın

güneşin değdiği

nefesi keskin ırmaklara çocukların girdiği

bayramlaşmaların yokluğu azalır

suya selam sayılır

acıların kostümünü çıkarmalı yolda

kabukların izi kalmalı

kalemle çizilen

acıların kökü sende

çıkar elbet acılarını canını yakmasın

üzüldüğün şeye bak

benim yandığımın yanında

odunlarımın eğrisi de düzü de birdir.